Беркөнне безнең гаиләдә зур гына өй җыештыру көне башланды. Әти, гадәттәгечә, пылесос белән идәннәрне чистарта башлады. Ул пылесосны кабызып, бүлмәдән бүлмәгә күчеп йөри иде. Аның эшләү ритмы тыныч һәм уңышлы булып күренде. Пылесосның тавышы бөтен өйгә таралды, һәм ул безгә эшкә дәрт биреп торды.
Шул ук вакытта, абый белән сеңлем дә үз эшләренә керештеләр. Алар, кечкенә кулларына чүпрәкләрне алып, өстәлләр һәм киштәләр өстендә җыелган тузанны сөртәләр иде. Абый, зуррак булганга күрә, югарырак урыннарга да җитә алды. Ул, сеңлесенә карап елмаеп, аңа да ярдәм тәкъдим итте. Сеңлем исә, үзенең тырышлыгы белән бергә, барлык вазалар һәм рәсем рамкаларын чистартты.
Барыбыз бергә эшләп, өй эче яктырып, чистарып китте. Һәркем үз өлешен кертеп, безнең йорт янә җыйнак һәм матур булып калды. Әти, эшен тәмамлап, пылесосны сүндерде һәм безгә рәхмәт әйтте. Абый белән сеңлем дә канәгать елмаеп, үзләренең уңышлы эшләре өчен шатланып куйдылар.
Бу көн безгә бердәмлекнең һәм хезмәтнең никадәр мөһим булуын күрсәтте. Өй җыештыру гына түгел, ә безнең гаилә өчен бердәм вакыт үткәрү дә булды.